ضرورت اولویت بخشی به گزینه‌ی جنگ علیه طالبان

پس از شکل‌گیری حکومت وحدت ملی در کشور فشارها از سوی حکومت افغانستان بر پاکستان بیشتر شد و فرصت داده شد تا این کشور، تکلیف (جنگ و صلح) را تا بهار امسال روشن سازد. چشم‌ها مصرانه به گفتگوهای صلح چهارجانبه دوخته شده است که ممکن گفتگوی چهارجانبه و حضور دوکشور قدرتمند دنیا ( چین و امریکا) می‌تواند پاکستان را وادار به پذیرفتن مطالبات افغانستان نماید .
این مساله حالا واضح شده است که پاکستان با حمایت گروه‌های افراطی در تشدید ناامنی در افغانستان مداخله می‌کند. مقامات پاکستانی اعتراف نموده اند که رهبران طالبان همراه با خانواده خود در پاکستان از خدمات و سهولت‌های صحی برخوردار اند؛ طالبانی که مرگ رهبرشان دوسال تمام از سوی سازمان استخباراتی پاکستان پنهان نگهداشته می‌شود و حالا برسر رهبر دچار چند پارچگی شده اند. این امر نشان می‌دهد که پاکستان دارد از طالبان به‌شکل انتخابی در گفتگوهای صلح استفاده می کند. پاکستان می‌خواهد با وارد کردن بخشی از طالبان، فشاری را که حالا از سوی محافل کلان سیاسی بیرونی منجمله امریکا به گونه‌ی وجود دارد کاسته شود. پاکستان توانسته است محافل سیاسی امریکا را در امر مبارزه با افراط گرایی و سرکوب آنان، فریب دهد. پاکستان در فریب دادن محاقل سیاسی امریکا مقام استادی دارد؛ تجربه‌ی تلخی که از ۲۰۰۱ تا کنون ادامه داشته است.
تصامیمی که در چند دوره گفتگوهای صلح گرفته شده است، تا جای می‌تواند فشارها را برطالبان تشدید کند؛ زیرا در نشست‌های چارجانبه روی این مساله تاکید شده است که در برابر آن عده از طالبانی که وارد مذکراه با دولت افغانستان نمی‌شوند؛ در امر سرکوب آنان مبارزه مشترک صورت خواهد گرفت.
حالا دیده می‌شود که گفتگوهای صلح امریکا، چین ، افغانستان عملاً به بنبست مواجه شده است. گفتگوهای صلح زمانی به بنبست انجامید که سرتاج عزیز مشاور امنیت ملی پاکستان از نفوذ کشورش بر طالبان پرده برداشت. وی در آن زمان که در امریکا بسر می‌برد گفت: که رهبران طالبان افغانستان همراه با خانواده خود در پاکستان از خدمات و سهولت‌های صحی برخوردار اند. وی وعده سپرده بود که طالبان را در گفتگوهای رو در رو با حکومت افغانستان حاضر خواهد کرد. در واکنش به این موضع ظاهراً طالبان با انتشار اعلامیه خواستند خود را از زیر نفوذ پاکستانی‌ها تبرعه کنند. آنان با انتشار اعلامیه‌ای گفتند که دستکم در این مرحله تمایلی به صلح و مذاکره با دولت افغانستان ندارند؛ چیزی که از سوی حکمت خلیل کرزی معیین سیاسی وزارت خارجه افغانستان و یکی از مذاکره کنندگان اصلی گفتگو های چهارجانبه صلح ” تاکتیکی” خوانده شد و از سوی هم مقامات ایالات متحده در پیوند به آن در خبرنامه‌ی اظهار نمودند: اگر گروه طالبان حاضر به گفتگوهای مستقیم صلح با دولت افغانستان نشود، از سوی نظامیان افغانستان و نیرو های ناتو مستقر در افغانستان سرکوب خواهند شد.
حالا که گفتگوهای صلح به بنبست خورده است و هنوز روشن نیست که پاکستان در پشت این مساله در صدد راه اندازی چه نوع بازی دیگری است؟ پیش از آنکه حملات بهاری طالبان آغاز شود، ضروت است تا حکومت افغانستان خود را بصورت جدی آماده پیکار و سرکوب دشمن در سراسر کشور نماید. صلح بدون جلوگیری زمینه تحرکات و محدود ساختن ساحات مانورهای نظامی طالبان در مساحت افغانستان امکان پذیر نیست. حکومت وحدت ملی باید در کنار پیش‌برد گفتگوهای چهارجانبه صلح اقداماتی را روی دست گیرد تا مجال فعالیت‌های تخریبی بیرونی را از بین ببرد؛ جلب حمایت‌های مردمی از حکومت و نیروهای امنیتی در امر پیکار با هراس‌‌افگنان یگانه راه برای محدود ساختن فعالیت‌های بیرونی است.